Աղոթում և խնդրում եմ հավատով քանզի, Տե՛ր, հույսս Քեզ վրա դրի, դու ես Աստուածն իմ և հավատում եմ, որ «Քո բարի Հոգին ինձ պիտի առաջնորդի դեպի արդար երկիր»։

Ժամանակին կատուն ճոն էր, ես էլ նիկոլի քիպ հեղինակն էի։

Այս աշխարհում, որպես կանոն, մարդկանցից և կենդանիներից բացի շատ ու շատ այլ բաների ևս վերագրվում է սեռական պատկանելիություն, փոխաբերական իմաստով իհարկե՝ այդ թվում և պետություններին:

Սիրիայում այս օրերին տեղի ունեցող կոտորածի համատեքստում մի քանի դիտարկում պետք է իրականացնել:

Մարդ չգիտի էլ՝ իր ներսն հոշոտող ո՞ր մի հարցի շուրջ իր մտահոգություններն արտահայտի, ո՞ր մի հարցն իր համար գլխավոր գլուխկոտրուկ դարձնի, ո՞ր հարցն ընկալի որպես առաջնահերթ՝ խորհելու, հետևություններ անելու համար:

Գյումրիում Նիկոլ Փաշինյանը խոսել է թալանը կոպեկ առ կոպեկ հետ բերելու մասին։ Սա այն դեպքն է, երբ կիրառելի է «գողն ամենաբարձրն է գոռում՝ բռնե՛ք գողին» ձևակերպումը։

Բաքվում պահվող հայերի համար, որպես հանրություն, կարող ենք ընտրել գործողությունների երկու սցենար։ Առաջինը՝ լացել, պահանջել, հետո ցրվել տներով։ Մյուս սցենարը՝ մի կողմ դնել զգացմունքներն ու անցնել ռացիոնալ քայլերի։

Երեկ Նիկոլ Փաշինյանի Գյումրի կատարած այցն ինքնին վկայում է իշխանության ցայտնոտային վիճակի մասին, երբ հենց նա շատ լավ հասկանում է, որ լուրջ խնդիրների առաջ է կանգնած։ Իշխանությունը դարձել է պրիմիտիվության աստիճանի ընկալելի ու միօրինակ, իսկ նրա գործողությունների հաջորդականությունը՝ կանխատեսելի և պլագիատային։ Երեկ ականատես դարձանք փաստացի մեկ շաբաթ շուտ մեկնարկած քարոզարշավի. Նիկոլը բղավում էր, մնացածը ծափահարում էին։ Սա էր ՔՊ-ն՝ իր ողջ մերկությամբ ու «հմայքով»։

Դեռևս անցած տարեվերջին «ՀայաՔվե» ազգային քաղաքացիական միավորումն իր խոր մտահոգությունն էր հայտնել Սիրիայի Արաբական Հանրապետությունում իշխանափոխությունից հետո ստեղծված իրավիճակով, մասնավորապես` Սիրիայի հայ համայնքի ճակատագրով։ Մենք պահանջել էինք ՀՀ Արտաքին գործերի նախարարությունից անհապաղ երկխոսություն սկսել Սիրիայի փաստացի իշխանությունների հետ՝ տեղի հայության անվտանգության երաշխիքներ ստանալու նպատակով, ինչպես նաև կազմակերպել Սիրիայի հայ համայնքի հայրենադարձությանն ուղղված անհապաղ գործողություններ։

Խաչեր են կախվել անդունդի վրա՝ հոգիների պես ինքնահրկիզվող,- ձգվում է սաստիկ վերքի խորությամբ անդունդը՝ երկրի կրծքավանդակով,- խաչեր ու կրակ, արյուն ու ճարակ՝ հառաչանքի պես մարող օրվա մեջ, եւ վերին ձեռքը ջանում է դարձյալ մոխիրից զատել բառերը ոսկյա․․․